นอกจากขาดบรรยากาศแห่งความพออกพอใจแล้ว ก็ยังไม่มีความเท่าเทียมกันในระหว่างชาวฮินดูเอง ศาสนาและกฎเกณฑ์ทางสังคมนี้ได้บ่อนทำลายพวกเรามามากแล้ว แต่มันจะยังไม่หยุดอยู่เพียงแค่นี้ มันยังจะบ่อนทำลายพวกฮินดูเอง และโดยที่สุดแม้แต่ประเทศอินเดีย

      
                 เหตุที่ทำให้อินเดียเสียอิสรภาพ

                เมื่อสงครามโลกครั้งที่ ๒ สัประยุทธ์กันอยู่ในยุโรป ระหว่างปีพ.ศ.๒๔๘๒-๒๔๘๘ ทหารหน่วยใดเมื่อถูกสังหารไปในสนามรบก็จะมีกองหนุนจากหน่วยอื่นเคลื่อนมาเสริมทำการรบแทนทันที ไม่มีใครที่จะพูดได้อย่างเจาะจงว่าการได้รับชัยชนะในสงครามโลกครั้งนั้นควรเป็นความเก่งกล้าของหน่วยทหารหรือกรมกองเฉพาะหน่วยใดหน่วยหนึ่ง

 

                ขณะที่ประเทศอินเดียของเรานั้น ในอดีตที่ผ่านมา หากพวกกษัตริย์แม้ถูกตีพ่ายแพ้ในสนามรบ ก็ไม่มีการระดมกำลังพลหรือบรรจุนักรบรุ่นใหม่เข้าเสริมแทนตามหลักการในระบบจตุรวรรระ  เพราะตามกฎเกณฑ์อันน่ารังเกียจนี้ พวกวรรณะกัตริย์เท่านั้นที่มีหน้าที่ทำการรบ(ป้องกันประเทศชาติ) นี่คือสิ่งที่ได้เกิดขึ้นในอดีต และเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้ประเทศชาติต้องตกเป็นทาสไม่รู้กี่ครั้งกี่ครา ถ้าสิทธิ์ในการจับอาวุธออกรบเพื่อประเทศชาติของพวกเราชาวจัณฑาลไม่ถูกปฏิเสธแล้ว ประเทศนี้ก็คงจะไม่สูญเสียเสรีภาพไปหรือศัตรูผู้รุกรานทั้งหลายก็คงไม่อาจเอาชนะอินเดียได้สำเร็จ

 

                ศาสนาฮินดูไม่ช่วยใครๆ ให้รอดพ้นได้ ในศาสนาฮินดูไม่มีความหลุดพ้น (โมกษะ) เหลือไว้สำหรับใครๆ ตามหลักคำสอนของฮินดูแล้วคงมีแต่พวกวรรณะสูงจำนวนน้อยนักที่จะได้รับประโยชน์
  

                 สิ่งนี้ข้าพเจ้ามิได้พูดเกินความจริงเลย มีอะไรบ้างที่พวกศูทรและจัณฑาลได้รับจากศาสนาฮินดู ?

 

                สภาพที่น่าสลดหดหู่อย่างนี้เกิดขึ้นและดำเนินมาได้ ก็เพราะศาสนาฮินดูซึ่งได้พร่ำสอนนางพราหมณีคนก่อนให้เกิดความทะยานอยากชนิดนี้ขึ้น ขณะเดียวกันก็พยายามลดระดับความใฝ่ฝันของสตรีจากวรรณะจัณฑาลคนหลังลง พวกเราไม่อาจคาดหวังอะไรได้เลยสำหรับการเปลี่ยนแปลงสถานภาพของตนเอง หากพวกเรายังยอมเป็นทาสของฮินดูอยู่ต่อไป ถ้าพวกเราจะมีความหวังอะไรขึ้นมา มันมีขึ้นมาได้โดยการสละศาสนาฮินดูออกไป แล้วหันไปดำเนินตามมรรคาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า บัดนี้ขอให้พวกเรามาพิจารณาหลักการสำคัญของพระพุทธศาสนากันดู

                หลักการพื้นฐานของพระพุทธศาสนาก็คือ ความเท่าเทียมกัน บรรดาภิกษุสาวกที่ออกบวชเป็นภิกษุในพระพุทธศาสนาเมื่อครั้งพุทธกาลนั้น อาจกล่าวได้ว่า ประมาณร้อยละ ๗๕ มาจากวรรณะพราหมณ์ที่เหลือประมาณร้อยละ๒๕ มาจากวรรณศูทร ถึงกระนั้นพระพุทธศาสนาก็ยังถูกค่อนแคะว่า เป็นศาสนาของพวกศูทรอยู่ดี

                “ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย พวกเธอสังกัดวรรณะต่างกัน มาจากหลายแว่นแคว้น เปรียบประดุจมหานที (ทั้ง ๕ คือ คงคา ยมุนา สรัสวดี สรภูและมหี) เมื่อไหลลงไปรวมเป็นมหาสมุทร ย่อมละทิ้งชื่อเดิมฉันใด ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย (กุลบุตรจาก) ๔ วรรณะ คือกษัตริย์ พราหมณ์ แพศย์ ศูทรก็ฉันนั้นเหมือนกัน เมื่อละบ้านเรือนออกบวชในพระธรรมวินัยที่พระตถาคตเจ้าตรัสไว้ดีแล้ว ย่อมละทิ้งชื่อโคตรเดิมของตน กลายเป็นสมณศายบุตร สมาชิกสังคมสงฆ์เท่าเทียมกัน...” ๒๓

                 นี้คือพระดำรัสของพระผู้มีพระภาคเจ้า มีมนุษย์เพียงคนเดียวที่ลุกขึ้นมาส่งเสียงคัดค้านการแบ่งชั้นวรรณะและภาวะจัณฑาล คือพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

 

                ในยุคปฐมโพธิกาล พระผู้มีพระภาคเจ้าได้พระสาวกผู้ใหญ่เพียง ๑๐ หรือ ๑๒ รูปเท่านั้นในจำนวนนี้ราว ๘ ถึง ๑๐ รูปมาจากวรรณะศูทร ข้อความนี้รับรองไว้โดยคัมภีร์ที่กล่าวถึงชีวประวัติของภิกษุที่เรียกว่า”เถรคาถา” และชีวประวัติของภิกษุณีชื่อว่า “เถรีคาถา”  จากหลักฐานทางวรรณกรรมนี้  เท่ากับเป็นการยืนยันว่า พระพุทธศาสนาเป็นศาสนาเดียวที่ไม่ยอมรับระบบวรรณะ และให้โอกาสพวกเราพัฒนาตัวเองได้อย่างเต็มที่