กฎข้อแรกก็คือ พราหมณ์ได้ทำบาป เพราะเขาหันมาจับอาวุธ(ประหัตประหารผู้อื่น) และ

            กฎข้อที่สองก็คือ พราหมณ์ได้ล่วงละเมิดในพระวรกายของกษัตริย์ซึ่งถือว่าศักดิ์สิทธิ์ (ใครแตะต้องมิได้) และการปลงพระชนม์พระมหากษัตริย์ด้วย ซึ่งถือว่าเป็นบาปหนัก

            พวกพราหมณ์ผู้ได้ชัยชนะเหล่านั้นต้องการหาข้อความในคัมภีร์พระเวทอันศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งถือว่าเป็นข้ออ้างอิงที่ไม่รู้จักผิดพลาดมาสนับสนุนเชิงเหตุผลต่อการล่วงละเมิดนิติ-ธรรมเนียม

ปฏิบัติของตน

             ลักษณะเด่นของคัมภีร์มนูสมฤติไม่เพียงแต่ยืนยันว่า ระบบจตุรวรรณะเป็นกฎเกณฑ์ของแผ่นดิน และการฆ่าสัตว์บูชายัญเป็นเรื่องถูกต้องตามกฎกมายเท่านั้น แต่คัมภีร์นี้ไปไกลขนาดตราไว้ว่า เมื่อไรพวกพราหมณ์สามารถใช้ศาสตราวุธอย่างถูกต้อง และเมื่อไรพวกเขาสามารถสังหารกษัตริย์ได้อย่างไม่ผิดบทบัญญัติ ในกรณีนี้ มนูสมฤติได้พูดถึงสิ่งที่คัมภีร์สมฤติอื่นๆก่อนหน้านี้ไม่ได้พูดถึงมาก่อนเลย นี้เป็นข้อความที่เบี่ยงเบนสมบูรณ์แบบ เป็นเรื่องใหม่จริงๆ ทำไมมนูสมฤติจึงทำสิ่งนี้ ? คำตอบก็มีเพียงว่า เพื่อสนับสนุนการทำการปฏิวัติของปุษยมิตรให้เข้มแข็งขึ้นโดยการเสนอหลักเหตุผลทางปรัชญามาสนับสนุนปฏิสัมพันธ์กันระหว่างปุษยมิตรกับทฤษฎีใหม่ที่เสนอโดยมนู (สมฤติ) นั้น แสดงให้เห็นว่า มนูสมฤติเกิดขึ้นช่วงเวลาหลังจากปีพ.ศ.๗๒๘ (ค.ศ. ๑๘๕) ซึ่งเป็นเวลาไม่ห่างจากที่ท่านศาสตราจารย์บูห์เลอร์(Buhler) ได้ประมาณการไว้มากนัก
 

              
             พราหมณ์ฆ่าโค-กินเนื้อโค

 

 

            พวกพราหมณ์ได้บังคับให้เลิกการฆ่าโค อย่างไรเล่า พวกพราหมณ์จึงได้กลายมาเป็นผู้อนุรักษ์โค ? ทั้งนี้ก็เพื่อจะลดความสำคัญของภิกษุสงฆ์ลงให้ได้  ต่อกรณีนี้ ดร.อัมเบดการ์ได้ชี้แจงไว้อย่างแจ่มแจ้งเมื่ออภิปรายถึงทฤษฎีการเกิดขึ้นของพวกจัณฑาล ท่านได้พูดไว้ดังนี้

           การต่อสู้กันอย่างรุนแรงระหว่างพระพุทธศาสนากับศาสนาพราหมณ์-ฮินดูเป็นข้อเท็จจริงที่พอมองเห็นได้ในประวัติศาสตร์ของอินเดีย ถ้าเรายังไม่เข้าใจความข้อนี้แล้วก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะอธิบายลักษณะเฉพาะของศาสนาฮินดูได้ชัดเจน น่าเสียดายที่นักประวัติศาสตร์อินเดียหลงประเด็นสำคัญของการต่อสู้กันระหว่างศาสนาทั้งสองนี้เกือบหมด พวกเขาทราบแต่เพียงว่า มีศาสนาพราหมณ์อยู่ก่อน(พระพุทธศาสนา) เท่านั้น ดูเหมือนพวกเขาจะมิได้ใส่ใจถึงประเด็นการต่อสู้ซึ่งพระพุทธศาสนาและศาสนาฮินดูต้องเผชิญหน้ากันเพื่อครอบครองความเป็นใหญ่ในอินเดีย การต่อสู้กันซึ่งกินเวลายาวนานถึง ๔๐๐ ปีนั้น ได้ทิ้งร่องรอยลึกๆหลายประการไว้ในศาสนา สังคมและการเมืองของอินเดียปัจจุบัน